Cholismo w obecnej piłce (felieton)

   Cholismo w obecnym świecie piłki. Wraz z nowym pokoleniem trenerów do świata piłki wchodzą postacie takie jak na przykład Julian Nagelsmann. Postacie, które piłkarzy stawiają nad wszelkie formacje. Diego Simeone przeciwnie do nowego nurtu wychodzi z założenia, że to piłkarz ma pasować do jego systemu gry, nigdy odwrotnie. Szkoleniowiec Atletico podczac całego okresu pracy w klubie nie wyróżniał się ryzykownymi eksperymentami dotyczącymi pierwszej jedenastki czy systemu gry. Wręcz przeciwnie, trener ten kojarzony jest ze stosunkowo stabilną jedenastką i żelaznym systemem gry. W tych czasach gra zespołu Diego Simeone staje się powoli unikalna i coraz rzadziej spotykana w piłce na światowym poziomie. Wcześniej czy później należy sobie zadać pytanie; jakie jest miejsce Cholismo w dzisiejszej piłce?

   Z biegiem lat zaczyna brakować postaci wyznających ideę chociaż w pewnym stopniu zbliżoną do filozofii Simeone. Rzecz jasna znajdują się naśladowcy Simeone, jednak są oni nieliczni a przede wszystkim, nie zawsze radzą sobie z rygorami takiej gry. Piłka, jaką prezentuje Atletico, jest kojarzona ze stylem dawnych czasów, stylem archaicznym i dla niektórych przestarzałym. Argentyński szkoleniowiec nie uległ populistycznej fali grania futbolu otwartego, na wskroś ofensywnego. Na przekór argumentom o „brzydkiej grze”, powinno się docenić sukcesy, jak i sposób ich osiągania przez Diego Simeone; sposób, który obecnie jest szeroko deprecjonowany.

   Jak wszyscy wiemy, w piłce najważniejsze są bramki, drużyna Simeone nie zdobywa ich wiele, ale mimo to potrafi utrzymać się w ścisłej czołówce najlepszych zespołów świata. Opinia publiczna często określa styl Simeone mianem „piłki dla koneserów”, mając na myśli prawdopodobnie defensywną grę jego zespołu. Mało widowiskowy styl nie zachęca do oglądania, natomiast rozumiejąc futbol, należy dostrzec i odpowiednio dowartościować pracę wykonaną przez Argentyńskiego szkoleniowca. Drużyna Simeone działa i porusza się jak jeden organizm, jak perfekcyjnie zbudowana maszyna; czyniąc z prostej gry prawdziwe arcydzieło. Diego Simeone jako wybitny konstruktor może wymieniać kolejne ogniwa, a jego zespół wciąż będzie prezentował się w sposób właściwy, stabilny i adekwatny do filozofii obranej na starcie pracy trenera.

   W kontekście Simeone niewątpliwie mamy do czynienia z najbardziej zespołowym trenerem na świecie, piłkarz w jego rękach nie jest narzędziem, lecz częścią większej układanki. Ogromne oddanie się dla zespołu wpajane piłkarzom Los Colchoneros dosadnie odbija się na indywidualnych osiągnięciach zawodników; niemniej jednak nie ma nic lepszego dla prawidłowego funkcjonowania zespołu jako jednej scalonej struktury. Destrukcyjny wpływ Cholismo na piłkarza można było dostrzec na przykładzie Griezmanna i jego trudności w zaadaptowaniu się do gry Barcelony.

   Kluczową rolę w zespole Atletico odgrywa dyscyplina taktyczna, działa ona w bardzo specyficzny sposób, ponieważ drużyna często porusza się w skrajnej defensywie lub kontrataku. Przez to nie warto zagłębiać się w formację, tylko uwypuklić zmiany pozycji ze względu na konieczność organizacji w defensywie czy szybkim ataku. Zawodnicy Simeone zawsze są wystarczająco zdyscyplinowani, aby podjąć próbę wypełnienia dziury w formacji czy naprawienia błędu kolegi. Dzięki wysoce rozwiniętej umiejętności poruszania się po boisku zawodnicy osiągają ogromną swobodę szczególnie w defensywie, co przekłada się na wzrost potencjału w grze obronnej. Między innymi dlatego Diego Simeone tak bardzo ceni sobie zawodników umiejących grać na kilku pozycjach, ponieważ rozumieją oni oczekiwania kolegi grającego obok.

   Cholismo odnajduje się w dzisiejszym świecie w dużej mierze dzięki ponad przeciętnemu przygotowaniu fizycznemu. Zespół Simeone w formie to zespół, który nie odpuści najmniejszego pojedynku fizycznego. Ponadto w działaniach drużyny widać wielką konsekwentność i spójność. Z pozoru tak doskonały zespół posiada jednak wady, przede wszystkim nie zawsze potrafi prowadzić grę. Ta niedoskonałość staje się zbawienna w meczach z lepszymi drużynami; nikt tak dobrze, jak Atletico nie potrafi grać z faworytami spotkań. Styl Cholo Simeone wymaga dużej intensywności, co niesie ze sobą ryzyko kontuzji, niezwykle dużą rolę odgrywa wtedy przygotowanie fizyczne. Najmniejsze niedopatrzenie Oscara Ortegi odbija się czkawką przez całą długość sezonu. Przy większej liczbie kontuzji zespół prowadzony przez Simeone traci regularność niezbędną do odniesienia sukcesu w krajowych rozgrywkach. Ostatnim z bardziej widocznych mankamentów jest skłonność do uzależnania się od poszczególnych piłkarzy. Dawniej Atletico nie potrafiło sobie poradzić bez Griezmanna w ataku, po odejściu napastnika podobne problemy napotkano podczas absencji Koke. Diego Simeone zaczyna powoli radzić sobie z tą przypadłością przez rozłożenie indywidualnych obowiązków na większą liczbę graczy w zespole.

Do czego ma służyć ten tekst?

  Do patrzenia na pracę Simeone trochę szerzej, zastanowieniu się nad krytyką uderzającą w Atletico oraz co ważne, do obdarzenia szacunkiem z pozoru nieatrakcyjnej gry Rojiblancos. Zachęcam do ponownego przyjrzenia się grze Atletico oraz wysnucia własnych wniosków na temat Cholismo we współczesnym futbolu.