Żałosna strona Atletico

Poniższy tekst zajmuje się tym, przez co cierpi kibic Atletico Madryt. Żałosna „służba” drużynie zarzšdu, zawodzšca postawa piłkarzy, nie mogšcy przenieœć swoich pomysłów na działaczy trener i prostackie zachowania kibiców. Dziœ o tym, co nie napawa nas – „Los Rojiblancos” dumš. Zapraszamy do czytania.

Mógłbym powiedzieć, że jesteœmy żałoœni. Klub zarzšdzany jest przez dyletantów, którzy na sprawnym prowadzeniu piłkarskiej drużyny się nie znajš. Za nic majš sobie uczucia, zasługi grajšcych piłkarzy, znaczenie dla klubu, kibiców, zespołu. Sprowadzajš piłkarzy beznadziejnie słabych łudzšc się, że poszukiwanie talentów jest tak łatwe, jak w Football Managerze.

Równie dobrze mógłbym napisać, że postawa czerwono-białych grajków daleka jest od wzorów do naœladowania. Krnšbrnoœć, chamstwo – znak rozpoznawczy kilku piłkarzy, kiepska gra aktorska, wreszcie – w przypadku zdecydowanej większoœci obecnego składu – brak „kwalifikacji” do gry na wysokim, międzynarodowym poziomie. Szkoda zabierać głos w kwestii charakteru „Los Colchoneros”, gdyż chyba żadnemu chluby on nie przynosi.

IdŸmy jednak dalej w tš wypełnionš smutkiem rzeczywistš otchłań. Trener nie ma większego znaczenia w kwestii transferów – jego pomysły niewiele wnoszš do postawy przyjmowanej przez klubowych działaczy. Sztab szkoleniowy majšcy pomysły i chęć wczołgania tego klubu na wyższy poziom jest przez panów Cerezo&Gil&Pitarch zagłuszany. Żegnani sš piłkarze, którzy przez szkoleniowców i kibiców uznawani sš za ważnš częœć ekipy. Odrzucajš raporty trenerów przepowiadajšcych œwietlanš karierę kilku młokosom ze szkółki.

Do niedawna sšdziłem, że jednym z niewielu elementów stanowišcych fundamentalnš częœć klubu Atletico de Madrid sš kibice, że ich postawa z trybun jest mobilizujšca, podnosi na duchu piłkarzy, przyjaciół „po szalu”. Ciosem w serce jest jednak zachowanie kibiców, którzy nie potrafiš uszanować zmarłego aktora, Juanito Navarro, socio Realu Madryt minutš ciszy. Nie muszę chyba mówić, że kibicowanie jednemu klubowi nie polega na nienawiœci do drugiego. Po tym, co stało się w ubiegłym tygodniu na Santiago Bernabeu odczuwam wstyd. To nie było chamskie, to było bydlęce, nieludzkie. W trakcie tej jednej minuty wyszła maluczkoœć kibiców Atletico. Nie przystoi tak się zachowywać Los Rojiblancos.

Gdzie w tym wszystkim „una pasión inagotable”?