Francisco Miguel Narváez Machón, lepiej znany jako Kiko (urodzony 26 kwietnia 1972 roku w Jerez de la Frontera w Hiszpanii) to były andaluzyjski piłkarz grający na pozycji napastnika. Pomimo swoich warunków fizycznych (189 cm wzrostu) nie był klasycznym snajperem czekającym na piłkę w polu karnym przeciwnika, lecz kreatywnym, drugim napastnikiem. Jego pierwszym profesjonalnym klubem był Club de Futbol Cadiz, lecz został zapamiętany przede wszystkim jako zawodnik Atletico Madryt.

Trudno uwierzyć, lecz Kiko początkowo chciał zostać bramkarzem. Dopiero z czasem trenerzy zaczęli przydzielać mu rolę napastnika. Do sezonu 90-91 Kiko grał w drugim zespole Cadizu. Debiut w La Liga miał miejsce 14 kwietnia 1991 roku w meczu na Estadio San Mames, gdy Athletic Bilbao odniosło zwycięstwo: 3-2 nad C.F. Cadizem. W tym klubie spędził kolejne dwa lata stając się ważnym ogniwem drużyny – to on w głównej mierze wykonał tytanową pracę, dzięki której Cadiz utrzymał się w hiszpańskiej ekstraklasie. Dobitnym przykładem tego, jak wielkie znaczenie miała jego osoba w Kadyksie jest mecz z Realem Zaragoza z sezonu 90/91. Kiko na płycie boiska pojawił się dopiero w 65. minucie przy prowadzeniu Saragossy 0-1. W 81. minucie wywalczył dla Cadizu rzut karny, którego na bramkę zamienił Dertycia, a dwie minuty później przesądził o losach spotkania strzelając zwycięską bramkę. Dzięki tej wygranej Cadiz wyszarpał się ze strefy spadkowej.

Kiko Narvaez jest właściwie ostatnim piłkarzem „Tacita de Plata”, który osiągnął w futbolu tak wiele. Mieszkańcy Kadyksu nadal świetnie pamiętają tego piłkarza, przywołują przydomki, które mu nadawali: „Kikogol”, „Kiko van Basten”.

Piłkarzem Atletico został w 1993 roku, jednak pierwsze dwa sezony w Madrycie nie sprostały oczekiwaniom stołecznych fanów. Musiało to być związane z kompletnym brakiem stabilności w drużynie, gdyż Jesus Gil w przeciągu dwóch sezonów wymienił 9 trenerów! W pierwszym sezonie ledwie pięć razy trafiał do siatki rywali; w drugim – dziewięć razy, lecz nie był w stanie nawiązać do dyspozycji, którą czarował kibiców Cadizu.

Zajęcie ławki trenerskiej w Atletico przez Radomira Antic’a przed sezonem 95/96 na piłkarza podziałało bardzo mobilizująco. Serbski trener nie bał się zaufać Andaluzyjczykowi i z miejsca został uznany za ważnego członka zespołu. Na efekty nie trzeba było długo czekać – Atletico zdobyło dublet: zwycięstwo w lidze i pucharze Hiszpanii. Kiko sezon zakończył z liczbą 11 trafień, a jego partnerem z ataku był Luboslav Penev, autor 16 goli z sezonu 95/96. Starsi kibice „Los Colchoneros” twierdzą, że był to jeden z najlepszych duetów napastników w historii klubu. Innymi gwiazdami tego zespołu byli Milinko Pantic , José Luis Pérez Caminero czy José Francisco Molina.

Kolejny sezon pod względem sukcesów nie był już tak udany. Kiko jednak wciąż pełnił ważną rolę – w 36 meczach zdobył 13 bramek. Po raz pierwszy zagrał także w Champions League, gdzie w siedmiu występach trafił dwukrotnie, a Atletico dopiero w ćwierćfinale z Ajaxem Amsterdam pożegnało się z elitarnymi rozgrywkami. Następne lata to już dużo mniej udane lata dla klubu, ale nadal dobre w wykonaniu Kiko. Dla „Los Colchoneros” grał przez osiem sezonów. Był również świadkiem jeden z największych porażek klubu w ostatnich latach – w sezonie 1999/2000 Atleti zostało zdegradowane do Segunda Division.

Znakiem rozpoznawczym Kiko było świętowanie zdobytych bramek. „El Arquero” (hiszp. łucznik) było znane w całej Hiszpanii. Swoje bramki w ten sposób świętowali tacy napastnicy jak Fernando Torres czy Dani Guiza, którzy w ten sposób oddawali hołd legendarnemu piłkarzowi Atletico Madryt.

Karierę zakończył jednak w Extremadura, w 2002 roku. Łącznie zagrał w 271 meczach, w których strzelił 65 goli.