Lata 1903-1909
Atletico Madryt zostalo zalozone 26 kwietnia 1903 roku. Jednak zanim do tego doszlo, kilku studentow z Madrytu wystepowalo w Bilbao, w miejscowej druzynie Athletic – warto przy tej okazji wspomniec, iz na poczatku ubieglego stulecia pomiedzy miastem w Kraju Baskow a stolica Hiszpanii panowaly bardzo dobre relacje. Druzyna byla niezwykle silna, i chociaz wtedy nie bylo jeszcze w Hiszpanii rozgrywek ligowych, udalo sie wspolnemu teamowi Baskow i studentow Madrytu zdobyc mistrzostwo regionu. Sielanka skonczyla sie jednak 8 kwietnia 1903 roku. Athletic Bilbao zagralo mecz w Pucharze Krola, jednak na boisku nie wystapil nikt z madryckich pilkarzy. Wprawdzie Bilbao zdobylo tamten puchar, jednak studenci byli bardzo rozczarowani z powodu pominiecia ich w decydujacej fazie rozgrywek i postanowili zalozyc wlasny klub. Tak doszlo 26 kwietnia 1903 roku do powstania „Athletic Club de Madrid”. Skladka czlonkowska wynosila wowczas 2,5 pesety.
Poczatkowe stroje Atletico Madryt byly w…..bialo-niebieskie pasy, natomiast Bilbao wystepowalo wowczas albo calkowicie na czarno, albo na niebiesko. Pierwszy mecz nowa druzyna zagrala 2 maja na boisku w poblizu dzielnicy Vallecas (dzis wystepuje tam Rayo Vallecano). Pierwszy mecz pomiedzy Atletico a Athletic Bilbao zostal rozegrany w 1904 roku, wynik jednak nigdzie nie zostal oficjalnie zanotowany, gdyz uwazano wtedy, iz Atletico Madryt jest jedynie madrycka filia baskijskiego klubu (co nie bylo jednak do konca prawda, jednak ze wzgledu na czlon Athletic dzialacze Bilbao ciagle tak uwazali). 28 lutego 1905 roku ponownie spotkaly sie obie jedenastki, mecz zakonczyl sie wynikiem 1:1. Podstawowy sklad Atletico wygladal wtedy nastepujaco: Valls; Bisbal, Berrahondo; Normand, Lizarraga, Yarza II; Parages, Bisbal II, Plats, Revuelta,Yarza.
Wazna data w historii klubu stal sie 20 luty 1907 roku. Tamtego dnia wladze Athletic Bilbao uznaly w pelni niezaleznosc Athletic Club de Madrid. Powyzsze zobowiazanie baskijskich dzialaczy zostalo oficjalnie zaakceptowane przez Hiszpanska Federacje. Nowym prezydentem klubu zostal Ricardo de la Gronda. Uniezaleznienie sie od Athletic Bilbao sprawilo, iz Atletico Madryt moglo teraz dzialac na wlasna reke oraz – co najwazniejsze – klub mogl teraz brac udzial w rozgrywkach o Puchar Krola, w jedynych w tamtych czasach rozgrywkach, w ktorych braly udzial kluby z calej Hiszpanii.
Lata 1910-1919
W roku 1911 Atletico Madryt zmienilo barwy. Zamiast dotychczasowych bialo-niebieskich pasow gracze naszego klubu zaczeli wystepowac w czerwono-bialych pasiakach oraz w niebieskich spodenkach. Motywy zmiany strojow nie sa do konca znane. Jedna z teorii mowi, ze polaczenie bieli z czerwienia bylo najtanszym rozwiazaniem, gdyz tych samych kolorow uzywano do produkcji materacy. Stad przydomek Los Colchoneros – wytworcy materacy (stosowany wymiennie z przydomkiem Los Rojiblancos co oznacza po prostu czerwono-biali). Z tej okazji powstal tez nowy emblemat (na zdjeciu powyzej). 22 grudnia tegoz roku pilkarze Atletico zagrali po raz pierwszy w nowych barwach w meczu o blizej nieznany puchar im. Manuela Rodrígueza Arzuagi. W listopadzie 1912 roku nowym prezydentem klubu zostal Julián Ruete Vinuesa. Jego niezwykle zaangazowanie oraz milosc do klubu sprawily, iz klub rozwijal sie coraz lepiej, a takze udalo sie w koncu wybudowac pierwszy stadion Atletico Madryt (do tej pory gracze Atleti wystepowali na roznych boiskach w Madrycie, ktore musieli dzielic z innymi ekipami).
Pierwszy mecz na nowym stadionie „Estadio de O’Donnell” zostal rozegrany 9 lutego 1913 roku. To byl pierwszy stadion w Hiszpanii, ktory byl szczelnie ogrodzony (tak aby nikt obcy nie mogl grac na boisku) oraz posiadal miejsca dla 10 000 kibicow, co bylo niezlym luksusem jak na tamte czasy. Stadion byl czescia kompleksu sportowego obejmujacego takze dwa korty tenisowe, boisko do gry w baseball oraz boisko do gry w hokeja na trawie.
W latach 1913-1914 Atletico posiadalo calkiem niezla paczke, ktora potrafila m.in. w dwoch meczach strzelic Sevilli w sumie 19 bramek, pokonac silny wowczas Sporting Lizbona 3:1 czy pokonac kilka razy Real Madryt (przy jednej porazce). Najwiekszymi gwiazdami tamtego Atletico byli Beguiristain, Iturbe, Belaunde, Buylla, Villaverde czy Muguruza. W 1916 roku druzyna miala ogromnego pecha w mistrzostwach Hiszpanii (rozgrywanych w czasach, gdy nie bylo jeszcze ligi). W finale tych rozgrywek Atletico uleglo rywalowi zza miedzy, Realowi Madryt 2:3 – jednak jak wiele zrodel prasowych wowczas podalo – w bardzo kontrowersyjnych okolicznosciach (tak wiec, jak widzimy, przyjazn sedziow i Realu trwa juz baaardzo dlugo – przyp.red.). Po meczu niewiele brakowalo, a doszloby do linczu arbitra przez rozwscieczonych fanow Los Colchoneros.
Po tym wydarzeniu kilku graczy odeszlo, a druzyna Atletico ulegla gruntownej przebudowie i dopiero w 1918 roku nowy team wokol Manuela Gomara byl w stanie rywalizowac z Realem Madryt czy Athletic Bilbao. W 1919 roku poczyniony zostal niezwykle wazny krok w kierunku budowy profesjonalnego i konkurencyjnego klubu pilkarskiego. Atletico Madryt zatrudnilo na stanowisku szkoleniowca Brytyjczyka Pentlanda, ktory wpadl na pomysl utworzenia druzyny rezerw (Atletico B). Bylo to bardzo istotne posuniecie, gdyz w tamtych czasach pilkarze mogli swobodnie zmieniac barwy klubowe i w przypadku odejscia 5 czy 6 graczy klub musial na gwalt szukac nastepcow, co znajdowalo odzwierciedlenie w slabych wynikach. Teraz mozliwe bylo przygotowanie nastepcow w druzynie rezerw. Jak pokazala pozniejsza historia, wielu graczy z Atletico B nie tylko godnie zastepowalo swoich poprzednikow, ale nieraz stawali sie nowymi gwiazdami Rojiblancos.
Lata 1920-1929
Rok 1920 był niezwykle ważnym rokiem dla hiszpańskiej piłki. Podczas odbywajšcych się w Antwerpii IV Igrzysk Olimpijskich reprezentacji Hiszpanii udało się wywalczyć srebrny medal. Jednš z gwiazd tamtej drużyny był piłkarz Atletico Pancho Belauste. Rok póniej trenerem pierwszej drużyny został Brytyjczyk Hayes, natomiast dotychczasowy coach Rojiblancos Pentland został zarówno jego asystentem, jak również opiekował się drużynš rezerw.
Ważnš datš w historii klubu był 13 maj 1923. Tego dnia został oficjalnie otwarty nowy stadion Atletico „Estadio del Metropolitano” zwany potocznie „Metropolitan” (na zdj.). W meczu towarzyskim z okazji otwarcia tego obiektu los Colchoneros pokonali Real Sociedad 2:1. Rok póniej powstajš nowe rozgrywki „Copa del Madrid”. W finale tych rozgrywek Atletico przegrywa z Realem aż 2:6, do tego Real zdobywa także mistrzostwo regionu. Rok 1925 był szczęliwszy dla Atletico, gdyż udało się wygrać rozgrywki regionalne. Dzięki temu sukcesowi gracze Rojiblancos wystšpili w Copa del Rey, gdzie dotarli aż do półfinału. Tam jednak po zażartych bojach ulegli FC Barcelona (2:3 w Barcelonie, 2:1 w Madrycie oraz 1:2 w dodatkowym spotkaniu rozegranym w Saragossie).
W sezonie 1925/26 Atletico zajęło wprawdzie drugie miejsce w rozgrywkach regionalnych, jednak decyzja hiszpańskiej federacji o zwiększeniu liczby uczestników pucharu króla umożliwiła los Colchoneros ponowny start w tych rozgrywkach. Po rozprawieniu się z Cartagenš, Betisem oraz po wyeliminowaniu w półfinale Celty Vigo udało się graczom z Madrytu po raz pierwszy awansować do finału. 16 maja 1926 roku w Valencii odbył się finał, przeciwnikiem Atleti była drużyna FC Barcelony. Atletico prowadziło już 2:0, jednak Barcelona doprowadziła do wyrównania. Niestety, w doliczonym czasie gry Paulino zdobył zwycięskš bramkę dla Barcy niszczšc tym samym marzenia Atletico o pierwszym wielkim sukcesie na arenie krajowej. Gracze los Colchoneros wystšpili w następujšcym składzie: Javier Barroso; Pololo, Alfonso Olaso; Marin, Tuduri, Burdiel; De Miguel, Triana, Palacios, Cosme i Luis Olaso.
W 1927 roku hiszpańskie kluby zaczęły wysuwać propozycje utworzenia krajowej ligi na wzór angielski. Ponieważ zarówno kluby, jak i federacja, długo nie mogły dojć do porozumienia (federacja proponowała utworzenie trzech równorzędnych lig w zależnoci od położenia geograficznego, mistrz natomiast miałby być wyłoniony poprzez mini-turniej, kluby się jednak na to nie godziły obstawiajšc przy angielskim modelu), dopiero w listopadzie 1928 roku znaleziono wspólne rozwišzanie. Zgodnie z porozumieniem podpisanym 23 listopada 1928 roku nowa liga miała składać się z 10 drużyn szeciu zwycięzców jednorazowego „Copa Espana”, oraz czterech najlepszych finalistów (wg. bilansu bramkowego). Założycielami nowej ligi zostały następujšce kluby: Athletic Bilbao, F.C. Barcelona, Real Madryt, Arenas de Guecho, Real Union de Irun, Real Sociedad de San Sebastián, Real Deportivo Espanol De Barcelona, Atletico de Madrid (jako jeden z przegranych finalistów), Europa de Barcelona oraz Racing Santander. Drugš ligę utworzyły: Valencia C.F., Real Club Celta de Vigo, Real Club Deportivo La Coruna, Sevilla C.F., Real Oviedo, Sporting de Gijon, Iberia, Deportivo Alaves, Real Betis Balompie de Sevilla und Racing de Madrid.
Kadra Atletico na inauguracyjny sezon pierwszoligowy wyglšdała następujšco: Martínez, Messeger, Hucha, Urcelay; A. Moriones, Alfonso Olaso; Zulueta, Lafuente, Santos, Ordonez, Arteaga, Arcadio; Lecube, Marin, Palacios, Cosme, Luis Olaso, Arete Illera, Vazquez, De Miguel, Gonzalez, Mazarrosa, Zabala, Conde. 10 lutego 1929 nowe rozgrywki zostały zainaugurowane (w historycznych ródłach datowane jednak jako sezon 1928/29), pierwszy mecz Rojiblancos zagrali na wyjedzie z Arenas de Guecho. Po zaciętym pojedynku piłkarzom z Madrytu udało się zwyciężyć 3:2 dzięki bramkom Palaciosa, Marina oraz Cosme. W swoim pierwszym sezonie w lidze hiszpańskiej udało się graczom Atletico zajšć 6 miejsce, co przy 10 drużynach nie było rezultatem zwalajšcym z nóg. Następny sezon 1929/30 był jeszcze gorszy, Atletico zajęło ostatnie 10 miejsce zdobywajšc zaledwie 12 punktów i przegrywajšc wszystkie mecze wyjazdowe.
Lata 1930-1939
Po spadku do II ligi w 1930 roku cel mógł być tylko jeden natychmiastowy powrót. Sezon 1930/31 Atletico zakończyło jednak na drugim miejscu (exequo z Sevillš) majšc trzy punkty straty do Valencii, która awansowała do Primera Division (wówczas awansowała tylko jedna drużyna). W zwišzku z tym niepowodzeniem działacze Atletico postanowili wzmocnić drużynę. Do Atletico trafił zakupiony za 20.000 peset (jak na tamte czasy to była naprawdę niezła kasa) Arteche, jeden z najlepszych hiszpańskich piłkarzy. Drużyna grała jednak słabo, dlatego też 30 listopada 1931 roku cały zarzšd z prezesem Luciano Urquijo na czele podał się do dymisji. Nowym prezesem Rojiblancos został Rafael González.
Przed sezonem 1932/33 nowy prezes przebudował skład los Colchoneros, natomiast funkcję trenera powierzył Antonio de Miguelowi. Cel nowej drużyny i nowego coacha był oczywisty zajšć pierwsze miejsce w rozgrywkach Segunda Division, co byłoby równoznaczne z powrotem do najwyższej klasy rozgrywkowej w Hiszpanii. Wprawdzie drużyna grała ciekawy i skuteczny futbol, nie uniknęła jednak kilku wpadek i na koniec sezonu zabrakło trzech punktów do awansu (do I ligi weszło Oviedo). Rok póniej historia się powtórzyła. Atletico było ponownie drugie z trzema punktami straty do Sevilli. Z pomocš piłkarzom Rojiblancos przyszła jednak hiszpańska federacja, która 16 lipca 1934 roku podjęła decyzję o powiększeniu pierwszej ligi do 12 zespołów. Dzięki temu po 4 latach przerwy na Estadio del Metropolitano ponownie zawitała pierwsza liga. Pierwszy sezon po powrocie był rednio udany, Atletico zajęło 7 miejsce. Przed sezonem 1935/36 piłkarze Atletico, w ramach przygotowań do tego sezonu, udali się na wyczerpujšce tournee po Brazylii i Argentynie, gdzie w cišgu zaledwie 3 tygodni rozegrali 8 spotkań w niezwykle trudnych warunkach. Zajechana drużyna nie była w stanie nawišzać równorzędnej walki z innymi zespołami i zakończyła rozgrywki na 11 miejscu oznaczajšcym spadek do Segunda Division.
W 1936 roku w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. W zwišzku z tym na 3 lata zostały w Hiszpanii zawieszone wszelkie rozgrywki piłkarskie. Ponownie liga miała ruszyć w roku 1939. Przed sezonem 1939/40 sytuacja Atletico była fatalna. Klub nie miał pieniędzy nie tylko na pensje dla zawodników, ale przede wszystkim brak było rodków na funkcjonowanie klubu. Wszystko wskazywało na to, iż los Colchoneros nie przystšpiš do rozgrywek II ligi (jak wiemy, w 1936 roku nastšpił spadek z pierwszej ligi). Tymczasem w Madrycie powstał klub utworzony przez żołnierzy Hiszpańskich Sił Powietrznych. Grali oni całkiem niele, w rozgrywkach lokalnych w Madrycie nie mieli sobie równych. Niestety, nie udało im się otrzymać licencji od hiszpańskiej federacji, dlatego też nie mogli się ubiegać o grę w Segunda Division. Wtedy na wymienity pomysł wpadli działacze Atletico zaproponowali oni współpracę klubowi wojskowemu z Rojiblancos. Po kilku spotkaniach i rozmowach 14 wrzenia 1939 roku podpisano umowę, na mocy której doszło do połšczenia obu klubów. Do drużyny Atletico trafiło kilku najlepszych graczy drużyny wojskowej, poza tym udało się od sił powietrznych uzyskać wsparcie finansowe umożliwiajšce przystšpienie do rozgrywek ligowych. 4 padziernika 1939 roku zarejestrowano oficjalnie nowy klub o nazwie Athletic Aviación Club de Madrid oraz zaprezentowano nowe logo klubu (patrz obrazek).
Pierwszy sezon po wojnie domowej Athletic Aviación miało rozegrać w drugiej lidze, jednak udało się przystšpić do rozgrywek Primera Division. W wyniku wojny domowej stadion Realu Oviedo uległ całkowitemu zniszczeniu i klub ten nie miał gdzie rozgrywać swoich spotkań. W zwišzku z tym klub poprosił federację o zawieszenie na jeden rok w rozgrywkach I ligi hiszpańskiej. O zwolnione w ten sposób miejsce rywalizować miały ostatnia i przedostatnia drużyna z sezonu 1935/36 czyli Athletic Aviación oraz Osasuna. Mecz barażowy odbył się 26 listopada w Valencii. Rojiblancos pokonali piłkarzy z Pampeluny 3:1 i dzięki temu mogli zagrać w pierwszej lidze.
Pierwszy sezon po wojnie domowej był jednoczenie wspaniałym sezonem dla piłkarzy z Estadio del Metropolitano. Drużyna grała bardzo dobrze i 28 kwietnia 1940 roku pokonujšc FC Valencię 2:0 piłkarze Athletic Aviación wywalczyli pierwszy w historii tytuł mistrzowski dla Atletico Madryt.
Lata 1940-1949
W sezonie 1940/41 udało się drużynie Athletic Aviación obronić mistrzowski tytuł. Poza tym napastnik los Rojiblancos Pruder zdobył tytuł króla strzelców. Z niewiadomych do dzi powodów Pruder nie otrzymał nowego kontraktu u musiał opucić Estadio del Metropolitano. Były napastnik Atletico trafił do Salamanki, gdzie z miejsca stał się wielkš gwiazdš, a w ataku Atleti pozostała dziura, której nikt nie potrafił zatkać. Dlatego też w następnym sezonie los Colchoneros zajęli dopiero 3 miejsce, choć z Pruderem w składzie trzeci mistrzowski tytuł pod rzšd byłby z pewnociš możliwy. W 1941 został wydany przez gen. Franco dekret, który zakazywał klubom używania nazw obcojęzycznych, dlatego nazwę drużyny zmieniono na Atletico Aviación de Madrid.
Przed sezonem 1942/43 do Madrytu trafili dwaj roli obrońcy z Herculesa Alicante: Adrover i José Luis Riera. Obrona Atletico grała bardzo dobrze, ale ofensywa zawiodła całkowicie i na koniec rozgrywek drużyna zajęła odległe 8 miejsce. Jedynym pozytywem tego sezonu była renowacja już dwudziestoletniego stadionu Metropolitano, gdzie wymieniono całš murawę (jak na tamte czasy zabieg doć skomplikowany i nie łatwy) oraz utworzono bieżnię lekkoatletycznš.
W lecie 1943 roku dokonano przebudowy składu i sprowadzono kilku piłkarzy, którzy wczeniej brylowali w swoich klubach. Na wyniki nie trzeba było długo czekać, w 1944 roku Atletico Aviación zajęło drugie miejsce tuż za Valenciš. Rok póniej los Rojiblancos zajęli trzecie miejsce, by w 1946 roku znowu rozczarować lšdujšc na 7 pozycji. Bardzo ważnš datš w historii klubu był 14 styczeń 1947 roku. Tego dnia podjęto uchwałę o zmianie nazwy klubu z Atletico Aviación de Madrid na Club Atletico de Madrid. Przyczynš tej zmiany było wycofanie dotacji dla klubu przez Hiszpańskie Siły Powietrzne. Tak więc czerwono-biali przestali być klubem wojskowym. Za zmianš nazwy podšżyła zmiana logo klubowego (patrz na zdj.), które obowišzuje po dzień dzisiejszy.
Przed sezonem 1947/48 apetyty wród fanów Atletico były ogromne, gdyż klub pozyskał za zawrotnš sumę 450.000 peset (wówczas rekord transferowy) pomocnika Viadala. Klub wprawdzie nie rozczarował, ale zajšł dopiero 3 miejsce. Największym jednak sukcesem tego sezonu było zwycięstwo na Estadio del Metropolitano nad Realem Madryt aż 5:0 (po bramkach Escudero, Camposa, Juncosa 2x oraz włanie Vidala). Przed kolejnym sezonem do Atletico trafił Marcel Domingo, który był wówczas uważany za najlepszego bramkarza we Francji. Również drużynę wzmocnił Marokańczyk Ben Barek, który uzyskał pseudonim czarna perła. Niestety Atletico grało słabo z drużynami z góry tabeli i na koniec sezonu piłkarze los Rojiblancos zajęli dopiero czwartš pozycję. Na domiar złego bardzo ciężkiej kontuzji nabawił się Antonio Vidal i musiał zakończyć karierę.
W 1949 roku nastšpiła rewolucja kadrowa w Atletico, odeszło wielu piłkarzy, na ich miejsce sprowadzono wieżš krew. Najważniejszym nabytkiem okazało się jednak sprowadzenie na ławkę trenerskš Helenio Herrery (który parę lat temu został wybrany trenerem stulecia w Europie przyp.red.). Nowy coach zapowiedział walkę o mistrzowski tytuł i jak się póniej okazało, słowa dotrzymał. Drużyna, której największš gwiazdš był Ben Barek czarna perła, grała niezwykle skutecznie i widowiskowo (remis 6:6 z Athletic Bilbao jest chyba najlepszym na to dowodem). W ten sposób w 1950 roku, po 9 latach przerwy, tytuł mistrzowski znów był w rękach Atletico Madryt.
Lata 1950-1959
15 kwietna 1950 roku owczesny prezydent Atletico Madryt Cesáreo Galindez Sanchez wykupil od miasta „Estadio del Metropolitano”. Dzieki tej transakcji, szacowanej na okolo 11,8 milionow peset, klub stal sie wlascicielem stadionu, na ktorym los Colchoneros rozgrywali swoje mecze. W sezonie 1950/51 udalo sie obronic zdobyty przed rokiem mistrzowski tytul. Druzyna dowodzona przez Helenio Herrere ponownie grala jak z nut nie dajac najmniejszych szans konkurencji. Do tego jeszcze druzyna otrzymala tak zwany puchar Martini-Rossi byl on wowczas przyznawany dla zespolu, ktory po zakonczeniu sezonu mial najlepszy bilans bramkowy. Po zdobyciu drugiego z rzedu mistrzostwa Hiszpanii kilku graczy opuscilo druzyne los Rojiblancos, natomiast dzialacze nie staneli na wysokosci zadania i nie postarali sie o godnych nastepcow. W sezonie 1951/52 glownym problemem byly czeste kontuzje obu bramkarzy, co zmuszalo trenera do stawiania na bramce niedoswiadczonych mlodych goalkeeperow rezerw, ktorzy puszczali nieraz naprawde kuriozalne bramki. Tak wiec na koniec rozgrywek Atletico wyladowalo na czwartym miejscu.
Nastepny sezon byl jeszcze gorszy. Poczatek byl wprawdzie obiecujacy (po osmiu kolejkach Atletico zajmowalo drugie miejsce majac zaledwie 2 punkty straty do lidera Espanyolu Barcelona), pozniej jednak kontuzje kilku podstawowych graczy uniemozliwily osiaganie dobrych wynikow. Nie popisaa sie tez i zarzad, ktory w obliczu problemow kadrowych nie sprowadzil zadnych nowych zawodnikow. Na koniec dopiero siodme miejsce i ogromne rozczarowanie. Kolejne sezony i kolejne rozczarowania miejsca dziewiate i osme sprawily, iz klub, ktory na poczatku dziesieciolecia nie mial sobie rownych, popadl w przecietnosc. Trybuny Metropolitano coraz rzadziej byly wypelnione po brzegi. W kwietniu 1954 roku rozpoczeto renowacje stadionu, ktora ukonczono we wrzesniu. Dzieki temu udalo sie przekonac kibicow, aby pomimo niezbyt dobrej gry los Rojiblancos przychodzili na mecze i dopingowali swoich pupili.
W roku 1956 oraz 1957 gra druzyny Atletico ulegla wprawdzie polepszeniu, jednak dwukrotnie wystarczylo to do zajecia zaledwie 5 miejsca. Tymczasem lokalny rywal Real Madryt swiecil triumfy w Pucharze Mistrzow rozgrywanym od 1955 roku. Dzialacze los Colchoneros nie chcieli pozostawac dluzej w cieniu krolewskich i postanowili glebiej siegnac do klubowej kasy. Dokonano wielu wzmocnien, przy czym najwazniejszym okazal sie transfer wegierskiego obroncy Petera. Atletico odzyskalo swoj dawny blask, zagralo bardzo dobry sezon i na koniec zajelo drugie miejsce majac tylko 3 punkty straty do Realu.
Pod koniec lat 50-tych starano sie zrobic z Atletico druzyne gwiazd na wzor lokalnego rywala. Swiadczy o tym fakt sprowadzenia w 1958 roku brazylijskiego mistrza swiata Vavy. Wyjatkowy Brazylijczyk stal sie od razu katem bramkarzy druzyn, ktore graly przeciwko Atletico. W 1958 roku Atletico zadebiutowalo w Pucharze Mistrzow. Tytul mistrzowski zdobyl wprawdzie Real, jednak dzieki temu, iz krolewscy wygrali takze rozgrywki miedzynarodowe, UEFA dopuscila Atletico jako wicemistrza do gry w Pucharze Mistrzow. Debiut w Europie wypadl okazale, na dzien dobry los Rojiblancos zaaplikowali mistrzowi Irlandii, druzynie Drumcondra, 8 bramek nie tracac przy tym ani jednej. Przed sezonem 1959/1960 dokonano kolejnych wzmocnien, ktorych glownym celem bylo odzyskanie tytulu mistrza Hiszpanii. Niestety sztuka ta nie powiodla sie, przy czym udzial w tym mieli takze sedziowie, ktorzy kilkakrotnie jawnie krzywdzili Atletico. Na koniec czerwono-biali zajeli dopiero 5 miejsce. Na oslode druzynie los Colchoneros pozostawal jeszcze puchar Hiszpanii. 26 czerwca 1960 roku udalo sie zawodnikom Atletico pokonac odwiecznego rywala zza miedzy 3:1 i w ten sposob Copa del Rey po raz pierwszy w historii trafil do rak graczy w czerwono-bialych kostiumach z Madrytu.
Lata 1960-1969
Sezon 1960/1961 Atletico Madryt zakonczylo jako wicemistrz Hiszpanii zaraz za odwiecznym rywalem zza miedzy. Podobnie jak rok wczesniej, w finale Copa del Rey doszlo znow do derbow Madrytu, w ktorych i tym razem lepsi okazali sie los Rojiblancos wygrywajac 3:2. Jednym z wazniejszych sezonow w historii Atletico Madryt byl sezon 1962/63. W lidze los Colchoneros zajeli przyzwoite trzecie miejsce, jednak prawdziwa furore gracze z Madrytu robili w Pucharze Zdobywcow Pucharu po wyeliminowaniu takich ekip jak Sedan, Leicester, Werder Brema czy w koncu Motor Jena zawodnicy los Rojiblancos w finale tych rozgrywek zmierzyli sie z wloska Fiorentina. Jako ze pierwszy mecz w Glasgow zakonczyl sie remisem 1:1, potrzebne bylo drugie spotkanie do wylonienia zwyciezcy (w tamtych czasach nie bylo jeszcze rzutow karnych). Odbylo sie ono w Stuttgarcie i zakonczylo okazalym zwyciestwem Atletico Madryt 3:0. W ten sposob los Rojiblancos mogli w swojej gablocie wstawic pierwszy europejski puchar.
Rok pozniej gracze w czerwono-bialych strojach znow zostali wicemistrzami Hiszpanii. Udalo im sie rowniez ponownie dojsc do finalu Pucharu Zdobywcow Pucharu (wystepowali w nim jako obroncy trofeum). Final odbyl sie 15 maja 1963 roku w Rotterdamie, naprzeciwko Atletico stanela druzyna Tottenhamu Hotspur. Niestety graczom z Hiszpanii nie udalo sie obronic zdobytego przed rokiem pucharu i po porazce 0:5 trofeum pojechalo do Londynu.
W trakcie sezonu 1963/64 doszlo do zmiany na stanowisku prezesa klubu. Nowym wlodarzem Atletico zostal Vicente Calderón Perez-Cavada. Takze w trakcie tego sezonu w druzynie zadebiutowal niejaki Luis Aragones (jak sie pozniej okazalo najwieksza gwiazda w historii klubu). Na koniec rozgrywek Atletico zajelo dopiero siodme miejsce i w ten sposob zakonczyla sie pewna era sukcesow w dziejach los Colchoneros. 6 stycznia 1965 roku kariere sportowa zakonczyl Alberto Callejo pilkarz, ktory wiernie bronil barw klubu z poludniowej czesci Madrytu przez 15 lat, poza tym wielokrotnie wystepowal w reprezentacji Hiszpanii.
W 1965 roku pilkarzom Atletico Madryt udalo sie dojsc do polfinalu Pucharu Miast Targowych (poprzednik Pucharu UEFA). Tam przeciwnikiem los Rojiblancos była druzyna Juventusu Turyn. Pierwszy mecz Atletico wygralo u siebie 3:1, by identycznym wynikiem przegrac we Wloszech. Zgodnie z owczesnymi zasadami do wylonienia finalisty potrzebny byl trzeci mecz, ktory powinien zostac rozegrany na neutralnym boisku. Jednak dzieki ogromnym wplywom dzialaczy Juventusu we wladzach UEFA, trzecie spotkanie rozegrano…..w Turynie. Pilkarze gosci przegrali 0:2 i w finale zagrali Wlosi (gdzie sprawiedliwosci stalo sie zadosc Juventus przegral 0:1 z wegierskim Ferencvarosem). Na pocieszenie graczom los Colchoneros pozostalo drugie miejsce w lidze oraz Puchar Krola zdobyty po pokonaniu Realu Saragossa 2:0.
Kolejny sezon znow okazal sie jednym z lepszych w dziejach Atletico. Wprawdzie w Pucharze Zdobywcow Pucharu los Rojiblancos nie sprostali druzynie Borussii Dortmund i po wyrownanych meczach odpadli w cwiercfinale, jednak w Primera Division nie mieli sobie rownych. Tak wiec w 1966 roku tytul mistrzowski, po 14 latach przerwy, powraca na Estadio del Metropolitano. Byl to jednak ostatni sezon, w którym Atletico Madryt swoje mecze rozgrywalo na wysluzonym juz obiekcie. 2 pazdziernika 1966 roku oficjalnie otwarto nowy stadion Estadio del Manzanares, którego budowe rozpoczeto w marcu 1961 roku. Pierwszym przeciwnikiem los Colchoneros na nowym obiekcie, mogacym pomiescic 62.000 widzow byla FC Valencia. Spotkanie zakonczylo sie remisem 1:1, a pierwszego gola na Estadio del Manzanares zdobyl gracz gospodarzy Luis Aragones. Sezon 1966/67 nie byl zbyt udany, druzyna zajela dopiero czwarte miejsce, jednak dziennikarze uznali Atletico Madryt za najladniej grajaca druzyna w lidze.
Przed sezonem 1967/68 fanom los Rojiblancos podpadl prezydent klubu Vicente Calderon, gdyz zgodzil sie na sprzedaz do Barcelony jednego z najlepszych graczy Atletico napastnika Mendoze. Wywolalo to kilkudniowe protesty przed siedziba klubu, domagano sie także dymisji Calderona. Na koniec rozgrywek Atletico zajelo dopiero szoste miejsce. Rok pozniej nie bylo wcale lepiej i los Colchoneros ponownie wyladowali na szostej pozycji. Po dwoch niezbyt dobrych sezonach za prace nad Manzanares podziekowano trenerowi Miguelowi i na stanowisko opiekuna druzyny Atletico zatrudniono bylego bramkarza czerwono-bialych Marcela Domingo. Nowatorskie metody szkoleniowe wprowadzone przez nowego trenera poprawily gre los Rojiblancos w tak znaczacym stopniu, iz w kwietniu 1970 roku Atletico Madryt zdobylo 6 tytul mistrza Hiszpanii, a trenera Domingo okrzyknieto cudotworca.
Lata 1970-1979
W sezonie 1970/1971 druzyna Atletico Madryt zajela 3 miejsce, natomiast w Pucharze Mistrzow Krajowym podopieczni trenera Marcelo Domingo doszli do polfinalu, gdzie musieli uznac wyzszosc Ajaxu Amsterdam. 14 lipca 1971 roku zarzad klubu podjal decyzje, aby zmienic owczesna nazwe stadionu (Estadio del Manzanares). Miejsce domowych wystepow los Rojiblancos nazwano Estadio Vicente Calderon na czesc prezydenta klubu, pod ktorego piecza zawodnicy Atletico dwukrotnie triumfowali na krajowych boiskach oraz za ktorego rzadow otworzono nowy stadion los Colchoneros. Zmiana nazwy stadionu polaczona byla z jego gruntowna renowacja zakonczona w maju 1972 roku. 23 maja tegoz roku, meczem pomiedzy Hiszpania a Urugwajem, wyremontowany stadion (i juz z nowa nazwa) zostal oficjalnie otwarty. Rozgrywki ligowe 1971/72 gracze Atletico zakonczyli na czwartym miejscu, ale za to o wiele lepiej wypadli w Pucharze Krola. 8 lipca los Rojiblancos zmierzyli sie w finale z Walencja. Po bramkach Salcedo i Garate pilkarze stolecznego klubu pokonali rywali 2:1.
Rok pozniej Atletico Madryt ponownie zostaje mistrzem Hiszpanii, po raz siodmy w klubowej historii. Nastepny sezon (1973/74) przeszedl do historii jako jeden z najlepszych jesli chodzi o gre los Rojiblancos w europejskich pucharach. Zawodnikom z nad Manzanares udalo sie dojsc do finalu Pucharu Mistrzow Krajowych, w ktorym to przeciwnikiem hiszpanskich graczy byl niemiecki Bayern Monachium (m.in. z Beckenbauerem, Hoeneßem, Breitnerem czy Seppem Maierem w skladzie). Jako ze przez 90 minut nie padl zaden gol, zarzadzono dogrywke. W 114 minucie spotkania po pieknym golu z rzutu wolnego wykonywanego przez Luisa Atletico wyszlo na prowadzenie, jednak nie udalo sie tej jednobramkowej przewagi utrzymac do konca. W 119 minucie strzal rozpaczy z 30 merow Schwarzenbecka przyniosl Bawarczykom wyrownanie. Poniewaz wowczas nie rozgrywano rzutow karnych, zwyciezce mial wylonic dodatkowy mecz rozgrywany dwa dni pozniej. Niestety w tym dodatkowym spotkaniu nie moglo z powodu urazow wystapic kilku podstawowych graczy, tak wiec Bayern nie mial wiekszych problemow i rozgromil los Colchoneros az 4:0. Natomiast w rozgrywkach ligowych czerwono-biali zajeli drugie miejsce.
W nastepnym sezonie zawodnicy Atletico nie nawiazali do sukcesow z poprzednich lat i zakonczyli rozgrywki na slabej 6 pozycji. Wprawdzie udalo sie awansowac do finalu Copa del Rey, tam jednak Real Madryt okazal sie silniejszy od los Rojiblancos. Koniec roku 1974 przyniosl jednak niespodziewany (w doslownym tego slowa znaczeniu) sukces. Poniewaz Bayern Monachium zrezygnowal z gry o Puchar Interkontynentalny, do batalii z najlepszym zespolem z Ameryki Poludniowej (argentynskie Indepediente) FIFA wyznaczyla Atletico Madryt. Po zwyciestwie 3:0 w Madrycie i minimalnej porazce 0:1 w Argentynie zawodnicy z nad Manzanares zdobyli jedyny w historii klubu Puchar Interkontynentalny – zreszta juz zniesiony od 2004 roku. Sezon 1975/76 zostal zakonczony na trzecim miejscu, poza tym udalo sie ponownie triumfowac w krajowym pucharze (w finale Atletico pokonalo Saragosse).
Niezwykle udane dla los Colchoneros byly nastepne rozgrywki (1976/77). W Pucharze Zdobywcow Pucharu Atletico Madryt doszlo az do polfinalu, gdzie na drodze Hiszpanow do rozgrywki finalowej stanal niemiecki HSV. Na ligowym podworku udalo sie graczom w czerwono-bialych strojach zdobyc osmy tytul mistrza Hiszpanii, jak sie pozniej mialo okazac ostatni na wiele, wiele lat. Sezon 1977/78 nie byl juz tak pomyslny, w cwiercfinale Pucharu Mistrzow Krajowych Atletico nie sprostalo FC Brugii, natomiast w lidze gracze z nad Manzanares zajeli zaledwie szosta pozycje. Rok pozniej udalo sie los Rojiblancos wskoczyc na trzecia pozycje gwarantujaca gre w Pucharze UEFA. Sezon 1979/80 byl jednak jednym z najgorszych w historii klubu. Los Colchoneros pozegnali sie z miedzynarodowymi rozgrywkami juz po pierwszej rundzie, natomiast w Primera Division zawodnicy Atletico Madryt zawieli na calej linii zajmujac na koniec rozgrywek tylko 13 miejsce.
Lata 1980-1989
Po takim slabym sezonie w Atletico miala miejsce mala rewolucja kadrowa, ktora przyniosla zamierzony skutek. Klub znad Manzanares zajal w rozgrywkach ligowych trzecie miejsce kwalifikujac sie tym samym do Pucharu UEFA. Sezon 1981/82 byl jednak ponownie pelen rozczarowan dla sympatykow los Rojiblancos – w rozgrywkach pucharowych Atletico nie umialo przejsc juz w pierwszej rundzie Boavisty Porto, natomiast w La Liga udalo sie zajac jedynie osma lokate. Rozgrywki 1982/83 byly w wykonaniu pilkarzy znad Manzanares o niebo lepsze, w lidze los Colchoneros zajeli 3 pozycje majac zaledwie cztery punkty straty do mistrza Hiszpanii, ktorym bylo wowczas Athletic Bilbao.
Nastepny sezon rozpoczal sie kolejnym rozczarowaniem – juz w pierwszej rundzie Pucharu UEFA gracze Atletico nie sprostali holenderskiemu FC Groningen, w lidze udalo sie zajac wprawdzie czwarte miejsce, ale siedem lat po ostatnich tytule mistrzowskim bylo to jednak niezbyt wielkie osiagniecie. Rozgrywki 1984/85 i mamy nastepna przykra niespodzianke w europejskich pucharach – stacja koncowa ponownie w pierwszej rundzie Pucharu UEFA. Sezon udalo sie jednak uratowac zdobywajac Copa del Rey, a w lidze los Rojiblancos uplasowali sie na drugim miejscu, majac jednak az 10 punktow straty do FC Barcelony. Dzieki zdobyciu Pucharu Hiszpanii los Colchoneros mogli w końcu wystąpic w Pucharze Zdobywców Pucharu i dobra gra w tych rozgrywkach przerwać zła passę na europejskich stadionach (trzy razy pod rząd odpadniecie w pierwszej rundzie Pucharu UEFA).
W PZP pilkarze Atletico Madryt szli jak burza i 2 maja 1986 po raz pierwszy od 12 lat mieli okazje walczyc o europejskie trofeum. We francuskim Lyonie naprzeciwko graczy ze stolicy Hiszpanii staneli zawodnicy Dynama Kijow dowodzeni wowczas przez Walerija Lobanowskiego (tworca sukcesow Kijowian w Champions League pod koniec lat 90 oraz odkrywca talentu Andrija Szewczenki). Swietnie przygotowani do tego spotkania podopieczni Lobanowskiego przejechali sie niczym walec po pilkarzach los Colchoneros i pewnie wygrali 3:0. Jak do tej pory byl to ostatni wystep los Rojiblancos w finale europejskiego pucharu. Zbyt duze obciazenie gra na europejskim podworku mialo swoje odbicie w slabszej postawie w rozgrywkach ligowych – Atletico zajelo zaledwie piate miejsce.
Lata osiemdziesiate wlasciwie przeminelyby bez wiekszego echa w kronikach klubowych (zaledwie jeden Puchar Krola – o tyle jest to dziwne, ze wowczas barw los Rojiblancos bronili tacy zawodnicy jak Hugo Sanchez czy Bernd Schuster), gdyby nie wydarzenia z roku 1987. W tym to wlasnie roku umarl niezwykle zasluzony dla klubu prezydent Vicente Calderon, na krotko (do czasu przeprowadzenia nastepnych wyborow) funkcje prezesa Atletico sprawowal Javier Castedo Alvarez. 27 czerwca odbyla sie elekcja nowego prezydenta los Rojiblancos, ktora wygral Jesús Gil y Gil (na zdj.). Tym samym zostala zapoczatkowana nowa era w historii Atletico Madryt, ktora do dzis jest bardzo roznie oceniana wsrod kibicow nad Manzanares.
Cel, jaki przyswiecal nowemu prezydentowi klubu, byl jasny jak slonce – zbudowanie silnej druzyny, ktora po wielu latach posuchy w koncu zdobedzie tytul mistrza Hiszpanii. W pierwszym roku jego panowania Atletico zaprezentowalo sie calkiem niezle zajmujac w lidze trzecia pozycje. Jednak to bylo zdecydowanie za malo jak na ambicje Jesusa Gila. Przed sezonem 1988/89 sprowadzono do klubu z Celty Vigo brazylijskiego napastnika Baltasara, ktory to we wczesniejszym sezonie brylowal na boiskach Primera Division. Jednak w klubie ze stolicy Hiszpanii jego gwiazda nie blyszczala juz tak jak w Vigo, los Rojiblancos ulokowali sie zaledwie na czwartym miejscu. Podobnie bylo w sezonie 1989/90 – znow czwarte miejsce i tym samym od ostatniego mistrzostwa kraju minelo juz 13 lat
Lata 1990-1999
29 czerwca 1991 roku Atletico Madryt prowadzone przez Iselín Santosa Ovejero zdołało zwyciężyć w rozgrywkach Pucharu Króla pokonując w finale Real Majorkę 1-0 po bramce zdobytej przez Alfredo Santaelena. Rok później Los Colchoneros powtórzyli ten wyczyn, jednak tym razem pod wodzą legendarnego Luis Aragonésa. Był to ósmy triumf w tych rozgrywkach madryckiego klubu. Co ciekawe Atletico w finale na Santiago Bernabeu wygrało z Realem Madryt 2-0 po trafieniach Futre i Schustera. 1 lipa 1992 roku klub oficjalnie przyjąć nazwę Club Atlético de Madrid SAD po utworzeniu korporacji, w której Jesus Gil stał się głównym udziałowcem. Sezon 1995/96 był najważniejszym w całej historii klubu. Wówczas drużyna po raz pierwszy w jednym sezonie wygrała rozgrywki ligowe oraz pucharowe. 10 kwietnia 1996 roku gol Pantica w finale przeciwko Barcelonie pozwolił świętować 9. zwycięstwo w Pucharze Króla. Natomiast 25 maja tego samego roku, zawodnicy Radmoria Antica zostali koronowani na Mistrza Hiszpanii. Te dwa tytuły przełamały wówczas hegemonie Barcelony i Realu Madryt.
Lata 2000-2006
7 maja 2000 roku, Atletico Madryt naszpikowane takimi gwiazdami jak: Caminero , Simeone , Pantić czy Kiko niestety spadło do drugiej ligi. Los Rojiblancos wrócili do najwyższej klasy rozgrywkowej w Hiszpanii w 2002 roku. Rok ten jest znany w historii, jako „Rok w piekle”. Przez kolejne lata zespół prowadzony przez różnych szkoleniowców zawsze kręciło się w środku tabeli.
Lata 2007-2011
Koniec sezonu 2007/2008 był najlepszy w XXI wieku. Zespół Javiera Aguirre uplasował się na czwartym miejscu i tym samym zdobył kwalifikacje do rozgrywek Ligi Mistrzów. 27 sierpnia 2008 roku Atletico oficjalnie wróciło do Ligi Mistrzów. W rundzie eliminacyjnej przeciwko Schalke, hiszpański zespół wygrał w dwumeczu 4-1. Los Colchoneros w najlepszej lidze świata zaprezentowali się bardzo dobrze, bowiem nie przegrywając żadnego meczu w fazie grupowej awansowali do fazy pucharowej. Po dwóch remisach z FC Porto niestety odpadli mając gorszy bilans bramkowy w meczach wyjazdowych. W lidze jednak po raz kolejny udało się znaleźć w pierwszej czwórce. W sezonie 2009/2010 Atletico odpadło z Ligi Mistrzów i trafiło do Ligi Europejskiej. Po wspaniałych meczach drużyna Quique Sanchez Floresa awansowała do finału gdzie pokonała angielski Fulham 2-1 po dwóch bramkach Diego Forlana. Sezon dla Atletico zakończył się kilkanaście dni później, finałem Copa Del Rey przeciwko Sevilli na Camp Nou. Niestety ten mecz zakończył się porażką 2-0. Początek sezonu 2010/2011 był fenomenalny. Flores poprowadził Atletico do triumfu w Superpucharze Europy przeciwko Interowi Mediolan (2-0). Jednak później było już gorzej i ostatecznie Atleti zakończyło rozgrywki na 7. miejscu.
Sezon 2011/2012
Przed sezonem 2011/2012 w klubie na stanowisku trenera został zatrudniony Gregorio Manzano. Hiszpan miał za zadanie zbudować silną drużynę po tym jak klub opuściły największe gwiazdy: Aguero, Forlan, de Gea. Krótko przed zakończeniem okna transferowego Atletico zakontraktowało Radamela Falcao, który przychodząc z FC Porto za 40 milionów euro stał się najdroższym zawodnikiem w historii drużyny. Obok Kolumbijczyka w klubie pojawili się tacy zawodnicy jak: Courtois, Turan czy Diego Ribas. Atletico rozpoczęło od zmagań eliminacyjnych do Ligi Europy, które przeszli bez żadnych problemów. Również dobrze poradzili sobie w fazie grupowej, gdzie zajęli pierwsze miejsce w swojej grupie. W połowie sezonu drużyna w rozgrywkach ligowych notowała coraz to słabsze wyniki, a odpadnięcie z Pucharu Hiszpanii w pojedynku z trzecioligowym Albacete przesądziło i Manzano został zwolniony. Na jego miejscu pojawił się Diego Pablo Simeone.
Era Diego Simeone: 27 grudnia 2011 – …
27 grudnia 2011 roku na oficjalnej stronie internetowej klubu pojawiła się informacja, że Gregorio Manzano zastąpi Diego Simeone. „Chcę mieć agresywny zespół, silny i odważny. Będę szukał w tych zawodnikach tego co było historią tego klubu.” – tak mówił Argentyńczyk kilka dni po objęciu sterów na Vicente Calderon. Atletico Madryt w sezonie 2011/2012 nie przegrywając żadnego meczu w fazie pucharowej Ligi Europejskiej ponownie zwyciężył w tych rozgrywkach. W finale Los Rojiblancos nie dali żadnych szans Athletic Bilbao wygrywając 3-0. Dwie bramki zdobył Falcao, który został królem strzelców tego turnieju drugi rok z rzędu. Na początku sezonu 2012/2013 Simeone poprowadził Atletico do triumfu w Superpucharze Europy pokonując w Monako Chelsea aż 4:1. Falcao w tym meczu zdobył hattricka. Pod koniec tego sezonu Atletico pokonało w finale Copa Del Rey Real Madryt 2-1. Było to pierwsze zwycięstwo Los Colchoneros nad Królewskimi od 14 lat. Był to 10. triumf w rozgrywkach Pucharu Króla.
Był to jednak dopiero początek. Sezon 2013-14 był bowiem jednym z najlepszych w historii klubu. Dzięki tytanicznej pracy Cholo i jego zawodników Rojiblancos sięgnęli po 10. tytuł mistrzowski, wyprzedzając o wiele potężniejsze ekipy Barcelony i Realu. Jakby tego było mało, podopiecznym Diego Simeone dotarli również do finału Ligi Mistrzów, eliminując po drodze m.in. Milan, Barcelonę i Chelsea. W finale lepszy okazał się Real, choć jeszcze na 120 sekund przed końcowym gwizdkiem to Atlético prowadziło 1-0. Niestety wyrównującego gola strzelił Sergio Ramos, a w dogrywce Królewscy dołożyli kolejne 3 bramki i wygrali 4-1.
Los Colchoneros zrewanżowali się swoim odwiecznym rywalom dość szybko, bo już na samym początku sezonu 2014-15. W sierpniowym dwumeczu okazali się lepsi od Los Blancos i sięgnęli po Superpuchar Hiszpanii, który był już piątym trofeum zdobytym za kadencji Diego Simeone. Choć sezon był bardzo udany (3. miejsce w La Liga, ćwierćfinały Copa del Rey i Ligi Mistrzów), to jednak apetyty były nieco większe. Dlatego też do rozgrywek 2015-16 Rojiblancos przystąpiono w jeszcze mocniejszym składzie i z jeszcze większą determinacją, by znów liczyć się w walce o najwyższe cele. Taka postawa pozwoliła na ponowne dotarcie do finału Ligi Mistrzów, w którym jednak znów górą był Real. Tym razem w jeszcze bardziej dramatycznych okolicznościach, bowiem Królewscy triumfowali po rzutach karnych. Rok później Los Blancos po raz czwarty z rzędu stanęli na drodze Colchoneros do wygrania tych rozgrywek, eliminując ich w półfinale.